Woensdagavond ging ik naar de Sint-Maartenshow kijken in ons dorpje. We verzamelden buiten om samen met de fanfare richting Ijzer te trekken, waar Sint-Maarten ons stond op te wachten. De muziek begon en we stapten gedachteloos mee richting man met witte baard.
De hey’s en dat is lang geleden weerklonken massaal buiten, als een soort koor dat de muziek versterkte. Dat ik de helft niet herkende door het mondmasker is ook een feit. Als ze me goeiendag knikten, knikte ik vriendelijk terug om dan 5 seconden later te beseffen wie het was. Gênant! Ergens wel een goeie oefening om je geheugen te trainen. Dat komt van pas … voor later.
4 straten, 6 roetpieten, talloze picknicken en een paardenstront verder konden we aanschuiven om naar binnen te gaan. Onze coronapas in de hand en bliep, ik was binnen. Ik koos een strategische plek, achteraan aan de toog van de bar. Ahja, schoon zicht op alles. Zo kon ik observeren en stiekem en ongestoord genieten van die kinderliedjes.
Het projectiedoek ging naar boven en daar in de hoogte zaten Sint en Piet te zwaaien. Ze verwelkomden de kindjes, maakten wat grapjes, maanden de kindjes aan om te luisteren naar de oudjes én vanavond vroeg te gaan slapen… Ongelofelijk hoe ik daar als kind intrapte en ook ongelofelijk grappig als je nu wel beter weet. Er zijn dit jaar geen stoute kindjes. Yeah, right! Ik ken nochtans enkele ettertjes die mijn Sint-test nooit zouden doorstaan. Maar misschien heb ik niet zo'n goed hart als de Sint heeft.
Die kleine keuters van 3 tot 6 jaar stonden vooraan hun dansje te performen. Het voelde net alsof ik keek naar mijn vriendengroep wanneer we uitgaan. De een staat er met tegenzin en de handen in de zakken, de ander is over-the-top enthousiast met een brede smile. Er is iemand heel verlegen en durft niemand aan te kijken. Je hebt er 2 die constant elkaars aandacht zoeken en gewoon fun hebben. Je hebt de uitslover, die alles beter weet en letterlijk alle ruimte inneemt en natuurlijk die ene die geen ritme heeft.
En zo - op een Sint-Maartenshow - kon ik schoon zien wie die kleine mensen waren. Hun karakter gaat niet meer veranderen. Hooguit wat afzwakken want dat is wat we doen als volwassenen: ons aanpassen aan de stroom en verwachtingen. Daarom ben ik graag aanwezig op feestjes - los van FOMO. Om een glimp te vangen van wie iemand echt is. Om te zien of iemand helemaal zichzelf is of in de zak is gestoken. Gezakt in het leven.
Comments