Dat soep letterlijk een flauw afkooksel is dat lijkt op troebel water is realiteit. Corona hit me, hard. Al ben ik misschien wel een teer musje, het sloeg me recht in het gezicht. Scherp! Niet alleen hoest ik nu zoals een 80-jarige roker, ik ben ook m’n geur en smaak verloren. Alvorens ik het helemaal verlies, het heeft z’n voordelen om nare geurtjes niet meer te ruiken, maar toch… eten is life. Voor al wie nu zegt: ‘Theoretisch gezien heb je het enkel nodig om in leven te blijven’, kom gerust binnen in m’n nederig stulpje. Dan geef ik je corona en laat ik je een poepje ruiken. Oei nee, dat laatste zal helaas niet meer lukken. Voor mij is lekker eten heilig. Het is een houvast en geeft me zoveel voldoening. Culinaire orgasmes loeren om de hoek. Het is een reden om samen te komen met mensen, onnozel te doen met vrienden, verbrande discussies aan te gaan en artisanale geheimen te vertellen. Zonder eten - dat je kan proeven- is er geen leven.
Ondanks mijn smaakverlies bleef er hier toch lekker eten op tafel komen. Mijn lief had een heerlijke, romige Scampi Diabolique gemaakt. Zo-een die net pikant genoeg is dat je ogen ervan beginnen tranen, maar net te weinig dat je telkens een extra hap wil. Dat kan ik me levendig voorstellen. Net zoals de smaak van een koude burrata met de zure balsamico, afgeblust met zoet sinaasappelsap en de oeh-mami-smaak van tomaatjes. Oh, ik vergeet de extra vierge olijfolie. Of mmmh, een luchtige zelfgemaakte tiramisu, waar je een wolk proeft van mascarpone en eieren en koffie de kroon spant tijdens de nasmaak. Het legt me woorden in de mond, maar geen smaken. Momenteel is alles neutraal. Zoals Zwitserland tijdens de oorlog of zoals mijn gedrag wanneer twee collega’s aan het discussiëren zijn over wie de beste wielrenner was in ‘t Kuipke. Voel je ‘t? Neutraal. Geen mening.
Het doet me soms denken aan m’n leven een paar jaar terug. Dat was ook best neutraal. Net zoals corona mijn leven nu leidt, leidden toen andere mensen, zuurpieten, mijn leven. Meestal met goede bedoelingen, of net niet. Want goedgelovig was ik wel. Of ja… ben ik. Mijn vreugde en geluk konden wat kruiding gebruiken. Alles was minder smakelijk en lekker. Bijna niets deed me watertanden en die sugar rushes van Haribo-spekken had ik al lang niet meer gevoeld.
Tot ik ontdekte hoe het anders kon. Ik dacht: ‘Tiens, hoe wil ik dat m’n leven eruit ziet?’ Zag het voor me en ging dat leven gewoon leiden. Ik dacht het en poef, het was er. Natuurlijk ging dat gepaard met aangebrande vingers, soms eens mislukte gerechten of
dagen dat niets me afging. Maar het lukte. Net zoals bij een recept. Soms zit het er boenk op en soms moet je het een paar keer maken vooraleer het on point is. Alleszins, het eindresultaat is subliem.
Zelfs nu, zonder smaak en geur, stel ik me levendig voor hoe ik Scampi Diabolique eet. Ik smaak het, ruik het en beschrijf het in duizend-en-één woorden. Het is zodanig pikant dat mijn mond zich vanzelf vult met speeksel. Het is zodanig pikant dat m’n ogen lichtjes tranen en ik een ‘ah’ uitbreng - en in gedachten vuurspuw. Het is zodanig pikant dat enkel kauwen op een krokant stukje brood verlichting biedt. Ik weet hoe dit smaakt, want ik proefde er al van in het leven.
Dus al probeert iemand een flauw afkooksel te maken van jouw leven, je in bedwang te houden of je kruimelpad vol hindernissen te strooien zodat je er niets meer van kan proeven. Je zal er toch van smullen. Want je gedachten zijn je altijd een stapje voor. Hoe erg eentonig en smaakloos je leven nu is. Droom van het leven dat je wil. De lekkernijen zullen volgen. En onthou: je kan de mossel uit de zee halen, maar de zee niet uit de mossel. En vooral de geur niet …
Comments